Vandaag was een, emotioneel gezien, drukke dag. Vanmiddag twee uur op visite geweest converseren in het Noors en vanavond de hele avond visite gehad van iemand waarvan ik trots ben hem ” een vriend” te kunnen noemen. Een begenadigd pianist, componist en bovenal een geweldig mens en broeder in Christus.
Een verrassende avond waarover ik later, in volgende blogs meer hoop te vertellen.
Het weer was, na een maand lang strakblauwe luchten, felle zon en temperaturen tussen -10 en 6° onstuimig te noemen, regenbuien en een fikse wind.
In de loop van de dag werd duidelijk dat de Colorline zijn afvaarten tussen Hirtshals en Kristiansand had geannuleerd vanwege storm op het Skagerak dus het was duidelijk dat het ” onstuimig ” zou worden.
(Sinds wij in Noorwegen wonen, bijna een jaar nu, zijn mijn zus en ik gezegend met een sea view vanuit ons huis en kunnen zo genieten van alle panorama’s die zich elke dag ontvouwen.)
In beslag genomen door alles wat er deze dag gebeurde stond ik niet echt stil bij wat er, wat het weer betreft, om ons heen gebeurde.
Dat kwam pas nadat de vriend rond 22.30 uur vertrok.
Rond ons huis staan hoge bomen, sparren, dennen en berken. De wind door deze boomtoppen, maakte een soort van mistroostig fluitend geluid wat mij deed huiveren zodat ik gauw de deur achter mij sloot na de vriend uit te hebben gezwaaid. Ik pakte mijn telefoon en zag op mijn Noorse weer app Yr dat de wind in de loop van de nacht zou oplopen tot kracht 9 à 10.
En nu lig ik hier in bed, het is 04.15 uur. Eventjes ben ik in slaap gevallen maar door het kabaal buiten weer wakker geworden. Ik voel me onrustig en kan de slaap niet meer vatten. Al mijn zintuigen staan 100% aan. 

De laatste jaren word ik dagelijks geplaagd door opvliegers en nachtelijke zweet uitbraken Leve de menopauze, maar nu realiseer ik mij dat ik te maken heb met ordinair angstzweet.
Het is mij niet onbekend, als klein meisje is dit begonnen, ik had het niet op onweer en wanneer het zachte herfstregentje toenam in geluid en op de ramen roffelde in combinatie met harde wind was het voor mij tijd om een ” noodtas” te maken.
Deze tas nam ik mee naar de kelder en stopte ik vol met lucifers, we moesten per slot van rekening warm blijven, blikjes sardientjes, gecondenseerde
melk en een potje met Vitamine C tabletten.  Verder zocht ik naar dingen waarop we zouden kunnen blijven drijven in de stellige angst dat we een overstroming zouden krijgen en om de kans op verdrinking zo klein mogelijk te maken.          En nu lig ik hier, 50 jaar later, nee ik heb geen noodtas gemaakt of klaarstaan. Ik vraag me wel af of het verantwoord is om op bed te blijven liggen. Het houten huis staat te trillen in haar voegen. Daarbij weet ik dat die prachtige meters hoge bomen rond ons huis geworteld zijn op een rots, kortom niet diepgeworteld en er dus de mogelijkheid bestaat dat er één omgaat in dit geweld. Onze huisbaas moet ze eigenlijk omhalen omdat ze zo dicht op het huis staan maar dat is tot op heden niet gebeurd.
Terwijl ik zo lig te typen in mijn notes realiseer ik mij dat het beter is om te gaan bidden.  Niet Heel lang geleden zei ik tegen iemand dat in principe elke vorm van angst die ik ervaar een motie van wantrouwen is tegen de Heere God. Is het niet wonderlijk dat er 365x in de bijbel staat : ” wees niet bang”. Voor elke dag één keer, das niet zomaar, nietwaar?
Oké, ik besluit om mijzelf uit te dagen. Ik wil niet zijn als de discipelen tijdens de storm op het meer, die bang werden en riepen: hoe kan U liggen slapen als wij vergaan. Ik wil niet zijn als Petrus en in plaats van naar Jezus te kijken naar mijn eigen lopen op het water. Nee ik wil vertrouwen 100%!  Per slot van rekening
Is het niet een geste van: nou je kan ervoor kiezen om niet bang te zijn, nee het is een opdracht : Wees niet bang!! Misschien wel een bevel. Omdat ik probeer te gehoorzamen of te Volgen, probeer ik dit nu met twee handen aan te pakken. Ik merk dat de wind steeds meer toeneemt, het fluiten om het huis en het trillen van het huis nemen toe.

Oké, adem uit, houd vast, adem in, ontspan en laat los, j

Jakkie de trap begint zelfs te kraken, zweten….. alles komt goed, je bent veilig, adem uit, houd vast, adem in, ontspan en laat los.

So héé! dat valt niet mee hoor, je achterover laten vallen in Iemands armen. Maar ik geloof toch, mijn angst kan toch niet groter zijn dan mijn geloof en vertrouwen??? En daarbij, nog een andere gedachte, is angst voor wat er binnen in mij leeft niet veel bedreigender dan die boom die eventueel op mijn huis kan vallen??

Ik bid: “Heere U hoeft maar te spreken en de wind zal naar U luisteren, mag de storm gaan liggen en wilt u ons in dit natuurgeweld sparen.”

Mag ik daarop vertrouwen, gaat dat dan NU gebeuren ?  Maar, zegt mijn ratio, hoe veel mensen in dit leven hebben vertrouwd maar zijn omgekomen of zijn hoe dan ook in, de knel gekomen, ondanks hun geloof en vertrouwen?
Wat is dan het geheim of antwoord achter deze grote vragen? Ik verlang er naar om uit deze situatie wat te leren, lessons to be learned,  dan lig ik in ieder geval niet voor niets te zweten:-))

Stel dat er zo een boom afbreekt en op het huis valt of het dak er wordt afgerukt, wat als ik onder het puin kom te liggen en alleen ben als ik sterf?

Is het zo dat God alleen maar betrouwbaar is als Hij op Mijn manier uitkomst biedt?? Zijn wegen zijn hoger dan mijn wegen en Zijn gedachten hoger dan mijn gedachten…Hij is God, ik kan Hem ( gelukkig) niet doorgronden. Zoveel groter, vol van wijsheid, rechtvaardigheid en Liefde, Hij is meer, veel meer dan ik. En zo Iemand heb ik nodig, Iemand die mijn o zo kleine beperkte menselijke denken vele, vele malen overstijgt. Ik weet het allemaal zo goed, kan het ook nog eens goed verwoorden, maar…in de praktijk brengen… Ho maar.
Oké dus de les die ik deze nacht voor de zoveelste keer moet leren is, dat ook als ik eindig onder die omgevallen boomstam, de Heere God, Alomtegenwoordige bij mij zal zijn, dat het hoe dan ook Goed komt, linksom of rechtsom.
De storm gaat niet liggen, integendeel hij neemt nogsteeds toe in kracht, maar de innerlijke storm, de angst begint te luwen, mijn handen ontspannen en openen zich en….laten los voorbij de Controle! ” Hoezo niet als de discipelen of als Petrus……”Heere ik geloof, maar kom mijn ongeloof te hulp en in Uw handen beveel ik, ook deze nacht mijn geest!

En by the way, mijn zus heeft de hele nacht heerlijk door de storm heen geslapen, zij heeft 
1) of een enorme overgave en vertrouwen
2)  goede oropax of
3) het juiste slaapmiddel:-))
In ieder geval om jaloers op te worden.